Ragnar Jónasson „Wyspa” – recenzja.

Benedikt wybiera się ze swoją dziewczyną na kilka dni do letniego domku. Nieoczekiwanie dziewczyna zostaje znaleziona martwa, a jej ojciec aresztowany za zabójstwo. Po dziesięciu latach czworo przyjaciół, w tym Benedikt, wybierają się na niedostępna wyspę, Ellióaey, by uczcić pamięć zmarłej Katly. Podczas wypadu jedno z nich ginie. Kto zabił Katlę, a kto kolejną osobę? Jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Benedikt, który ukrył przed policją swoją obecność w letnim domku? Komisarz Hulda Hermannsdóttir prowadzi śledztwo, podświadomie czując, że coś łączy obie zbrodnie.

Tom drugi serii HULDA – tak jak było do przewidzenia – kompletnie mnie nie zawiódł. Powieść rozpoczyna się opisem kilku różnych perspektyw i można odczuć chwilową dezorientację, jednak to wrażenie mija z każdym kolejnym rozdziałem. Zgrabnie skonstruowana intryga, stopniowe budowanie napięcia i końcówka, w której któryś element mocno zaskakuje to nieodłączne cechy każdej z książek wchodzących w skład trylogii. Co prawda nie wszystko jest nieprzewidywalne, jednak przez wyjątkowość tej historii zupełnie mi to nie przeszkadza. Lektura posiada coś nieokreślonego, co sprawia, że wyróżnia się na tle innych kryminałów – może jest to specyficzny, skandynawski klimat, może osobiste dramaty głównej postaci i sposób, w jaki autor odnosi się do zakończenia jej wątku, może świetny styl Jonassona, o którym już wspominałam, a który sprawia, że książkę czyta się lekko, mimo, że wcale taka nie jest. A może wszystkie te rzeczy. W odróżnieniu od pierwszego i trzeciego tomu, życie osobiste głównej bohaterki zostaje tu ledwo co muśnięte, cała akcja skupia się na dwóch morderstwach i prowadzonym śledztwie. Postacie są świetnie skonstruowane, a ich zachowania nieprzewidywalne. Całą trylogią autor skradł moje serce i uważam ją za zdecydowanie wartą przeczytania. Obiecuję, że to już koniec moich zachwytów nad tą serią. 🙂