#AniJednejWięcej

Jako kobieta, która urodziła skrajnego wcześniaka w 26 tygodniu ciąży. Jako kobieta, która przez tydzień leżała bez wód płodowych i która otrzymywała trzy różne antybiotyki, aby zapobiec pojawieniu się sepsy. Jako kobieta, która żyła wówczas w panicznym strachu chcę powiedzieć głośno, że mi przykro. Mogę chociaż trochę wyobrazić sobie, przez co przechodziła trzydziestoletnia Iza, która zgłosiła się do szpitala w Pszczynie z bezwodziem, a lekarze bezczynnie czekali, aż płód obumrze, doprowadzając do jej śmierci. Czy skutkiem tego działania było orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego dotyczące zakazu aborcji? Sądząc po wiadomościach wymienianych między zmarłą, a jej matką, tak. Rok temu rząd skazał nienarodzone dzieci i ich rodziców na niewyobrażalne cierpienie, jeśli w okresie prenatalnym wystąpiłaby letalna wada płodu. Strajkowaliśmy, podpisywaliśmy petycje, organizowaliśmy protesty, a Internet aż zahuczał od naszych sprzeciwów pochodzących z każdej strony. Jak zareagowała władza? Ano wcale (oprócz większej ochrony własnych tyłków), lecz już po roku pod obrady Sejmu trafiła ustawa zakładająca zaostrzenie kary za aborcję nawet do dożywocia – co ciekawe, zgwałcona kobieta, która usunęła ciążę może dostać większy wyrok niż mężczyzna, który ją zgwałcił. Czy potrzebujemy bardziej sugestywnej informacji, że nie tylko władza, ale również ludzie odpowiedzialni za powstanie skandalicznego projektu ustawy mają nas kompletnie w dupie? Udało im się zintensyfikować nasze obawy i strach oraz w podły sposób ingerować w życie naszych rodzin – z pewnością wiele z nich zrezygnuje teraz z marzeń o powiększeniu rodziny. Nawet jeśli ta ustawa nie przejdzie, lekarze będą zbyt przerażeni potencjalnymi konsekwencjami prawnymi (o ile wcześniej nie byli), by w jakikolwiek sposób pomóc ciężarnej kobiecie w sytuacji zagrożenia życia. Chyba nawet babcie o bardziej konserwatywnych poglądach widzą, że granica została mocno przekroczona ubłoconymi uprzednio butami. Zabrano nam prawo wyboru, poddano w wątpliwość możliwość walki o życie w sytuacji, w której można je stracić. Można myśleć, że takie przypadki są rzadkie, że nas nie dotyczą i sądzić, iż przesadzamy. Moja sytuacja uświadomiła mi jednak, że wszystko jest możliwe i niczego nie możemy być pewni. Nie spodziewałabym się, że z dnia na dzień, w trakcie rutynowej wizyty okaże się, że pęcherz płodowy już prawie znajduje się w kanale rodnym. Nie spodziewałabym się, że w trakcie zabiegu założenia szwu mającego pomóc mi utrzymać ciążę, będącego standardową procedurą w takim wypadku, pęknie pęcherz płodowy. Nie spodziewałabym się, że przez ciążę będzie zagrożone życie i moje i dziecka, które zresztą ciężko je sobie później wywalczyło. To może przydarzyć się każdej z nas. Takie sytuacje dzieją się dużo częściej, niż może nam się wydawać. Ja się boję. I jest mi smutno. Ile kobiet od 22 października ubiegłego roku zrezygnowało z wymarzonego macierzyństwa ze strachu? Ilu mężczyzn drżało na myśl o swojej kobiecie, która po prostu spodziewa się dziecka? Nie czuję się bezpiecznie we własnym kraju. Gdy będę chciała jeszcze zajść w ciążę (a prawdopodobnie tak będzie) kto da mi gwarancję, że tym razem nic się nie wydarzy i nie będzie żadnego zagrożenia życia? Kto da mi gwarancję, że – jeśli dojdzie do takiego przypadku – lekarze mi pomogą, bo nie będą mieli związanych rąk? Czy zrobiliśmy taki postęp w prawach człowieka i medycynie tylko dlatego, żeby za chwilę znowu bać się o własne zdrowie i życie, najzwyczajniej w świecie chcąc powiększyć rodzinę? Niestety wszystko na to wskazuje. Wiecie jednak, co jest najgorsze? Może nie teraz, ale w przyszłości może w końcu uda im się jeszcze bardziej pogorszyć naszą, i tak już trudną, sytuację. Znowu wezmą nas na przetrzymanie, zamydlą oczy innymi absurdami, a my obudzimy się z ręką w nocniku, w zupełnie innej rzeczywistości, w której jeszcze kilka lat temu nie przypuszczaliśmy, że będziemy żyć. I znowu zamilkniemy. I znowu odpuścimy. Bo ile można?

A strach i niemoc będą nam towarzyszyły już zawsze.