Delia Owens „Gdzie śpiewają raki” – recenzja.

Mała Kya Clark mieszka z rodziną na bagnach, z dala od cywilizacji. Już jako dziecko zostaje porzucona najpierw przez mamę, a następnie przez rodzeństwo i ojca. Dorasta sama, trzyma się na uboczu, nie chodzi do szkoły, ukrywa się przed ludźmi. Wyszydzana i wyśmiewana przez innych, poznaje Tate’a, który po czasie również ją porzuca, a następnie Chase’a Andrewsa. Wiele się zmienia, gdy w 1969 roku na bagnach zostaje znalezione jego ciało.

Przepiękna, niesamowicie przejmująca i wzruszająca powieść.. Sięgająca do głębi, poruszająca najczulsze, znajdujące się tam struny opowieść nie tylko o samotności, odrzuceniu i radzeniu sobie z wieloma przeciwnościami losu, lecz także dorastaniu i realizacji swoich marzeń. Akcja została osadzona głównie w latach 1952-1970, obejmuje wydarzenia z dzieciństwa, okresu dorastania oraz dorosłości Kyi, a także śledztwa dotyczącego zamordowania Chase’a. Wydarzenia są nam dawkowane, napięcie umiejętnie stopniowane, mimo niedynamicznej akcji powieść wchłania, wstrząsa i zostawia na nas ślad jeszcze długo po zakończeniu lektury. Pomysł na wykreowanie głównej bohaterki był genialny – dzika, wrażliwa, choć niezbyt wylewna, nieufna, wielokrotnie zraniona, obcująca z naturą, porzucona na pastwę losu. Zaradna Kya przeżywa swoją pierwszą miłość, bez dostępu do świata zewnętrznego, bez podstawowej wiedzy o dorastaniu, o zmianach w ciele, o seksie. Styl autorki zachwyca – liczne, malownicze, poetyckie zdania zapierają dech w piersiach, a opis prostych czynności oplecionych w barwne metafory i porównania dodają powieści jeszcze więcej uroku. Autorka dodała tu również piękne wiersze, którymi główna bohaterka dodawała sobie otuchy, zależnie od tego, w jakiej akurat sytuacji się znajdowała – zabieg ten bardzo mi się spodobał. Zakończenie daje nadzieję, emocjonuje i zaskakuje. Jestem absolutnie na tak!